Аз замони таҳсил дар синфҳои болоии мактабу донишҷӯ шудан дар муассисаи олӣ баробари дигар шуғлҳо, кам-кам қаламфарсоӣ кардан, ҳамеша бароям писандида буд.

Баъди хатми донишгоҳ бо касб кардани пешаи омӯзгорӣ ба мактаби зодгоҳ баргаштаму беш аз соле аз фанни адабиёт ба хонандагон дарс гуфтам. Вале ба иллати ниёз доштанам ба дастмузди бештар мехостам кори хубтаре пайдо созам.

Миёнаҳои фасли тобистон буд. Яке аз хешовандони падарам, ки дар марказ дӯкони китобфурӯшӣ дошт, ба меҳмонӣ омаду аз қиблагоҳам хоҳиш кард, то ман дар дӯкони ӯ ба ҳайси фурӯшанда ба кор дароям. Маоши хубе низ ваъда кард.

Падарам розӣ шуд ва ман низ, ки ҳамеша орзу мекардам, то дар марказ ҷойи кор дошта бошаму ҳар субҳ аз деҳа сӯйи корам равам, розӣ шудам.

Дар пойтахт кори эҷодиям ба қавле рушд мекард. Зеро барои мутолиаи китобҳои назмию насрии адабиёти дохилию хориҷӣ имкони хубе доштаму дар дӯкон китобҳои зиёде дар ихтиёрам буд. Вақтҳои холӣ ҳикояҳои хурд-хурд менавиштаму ба идораи рӯзномаҳо рафта, онҳоро барои чоп месупоридам. Ва онҳо низ яке пайи дигаре чоп мешуданд ва худро хушиқболтарин инсон медонистам.

Вақте дар хона масъалаи оиладор карданам ба миён гузошта шуд, модарам дар алоҳидагӣ пурсон шуд, ки оё ягон дӯстдошта дорам, то бароям ба хостгорӣ раванд. Баъди каме шармидан гуфтам, ки бале дорам ва суроғаи манзили зисташро ба модарам гуфтам...

Дӯстдухтарам чанд маротиба ба дӯкони китобфурӯшиямон барои харидории китоб омада буду шиносоиамон аз ин ҷо шуруъ шуд. Симои зебову хислати ором дошт ва ҳар замони пурсидани чизе бо чеҳраи хандон сухан меронду хеле самимӣ буд. Маҳз чунин хубу хубрӯ буданаш маро беихтиёр шефтааш кард.

Маротибаи дигар вақте барои ёфтани китоби лозимааш омад, барояш пешниҳоди як финҷон қаҳва дар қаҳвахонаи назди коргоҳро кардам. Ӯ низ розӣ шуд ва мо барои аввалин бор рӯ ба рӯи ҳам нишаставу қаҳва нӯшидем ва ба худ мегуфтам, ки кош то охар бо ҳам бошем.

Вақти хайрухуш вақте барояш гуфтам, ки аз ӯ хушам меояд ва ба ӯ муҳаббат дорам, бидуни гуфтани калимоте он маконро тарк кард.

Ҳафтае пас баъди итмоми вақти корӣ вақте дари дӯконро мебастам, истодани нафареро наздам эҳсос кардаму сӯяш дида дӯхтам. Ӯ буд. Бо чеҳраи хандон. Ва аз нигоҳаш кашф кардам, ки муҳаббатамро пазируфтааст.

Аз ин ба баъд хонандаи аввалини нигоштаҳоям танҳо ӯ буд. Хеле хушам меомад аз китобдӯстдориву адабиётдӯстдориаш. Навгониҳои эҷодиямро мегуфт ва барои беҳтар шудани дигар нигоштаҳо тавсияҳои хуб медод. Чунин муносибати хубамон мужда аз ояндаи неке медод ва ҳамин чиз буд, ки ӯро дар канорам доштан хостам...

Баъди хостгориву розигии волидайни дӯстдоштаам маросими издивоҷамон низ барпо гардид ва ману ӯ ҳамсафари зиндагии ҳам шудем. Бо гузашти соле соҳиби духтарчаи зебою ноздонае гардидему шодиямон беинтиҳо гашт.

Зиндагӣ бароям доман-доман шириниҳои рӯзгорро ато мекард. Кори эҷодиям низ сол то сол беҳтар мешуд. Далели ин гуфтаам ин аст, ки баъди нашри ҳикояҳоям дар ҷаридаҳо нафарони гуногун шумораи телефони дастиамро аз идораи рӯзномаҳо дастрас кардаву дар тамос мешуданд ва ба нигоштаҳоям таҳсин мехонданд.

Вақте духтарчаам сесола шуд, ҳар рӯз ҳангоми дар кор буданам телефонӣ суҳбат мекарду бо лаҳни ширини кӯдакӣ шеърҳои аз боғча аз ёд кардаашро мехонд. Ва ҳар гоҳи ба хона рафтан, “Дадаҷонам омад”-гӯён сӯям медавид ва шукр мегуфтам аз ин неъмати бебаҳою ҳаёти хубу рангин.

Ҳаёти хубу зебои оилавӣ ва эҷодӣ доштам, то замоне ки дарди ноошное домангирам шуд. Рӯзе дар дӯкон баъди ҷавоб додани чанд муштарӣ вақте хостам дар курсии хеш нишинам, вуҷудамро дарде сахт фишурду беҳол шудам.

Вақте ба ҳуш омадам, рӯйи кати бемористон будам. Болои сарам падару модарам бо чеҳраи гирифта нишаста. Чашм кушодани маро дида, хушҳол шуданду саломатиамро пурсон. Гуфтам, ки хубам.

- Очаҷон, чаро ман инҷоям?

- Чизе нест писарам. Каме ҳолат нохуб шуду моро соҳиби дӯкони китобфурӯшӣ занг зада огаҳ кард. То омадани мо он нафар туро ин ҷо овардааст.

- Вазниние миёнамро мефишорад. Духтурҳо чӣ гуфтанд?

- Мегӯянд, ки гурдаҳоят бемор шудааст, барои ҳамин каме нотоб шудаӣ.

- Гоҳ – гоҳе сиҳатиам нохуб мешуд. Аммо саломатиам боре ҳам то ин ҳад бад нашуда буд.

- Ҳеҷ гап не, бачам. Тани гарм бедард намешавад. Ҳоло мебинӣ, ки дуппа -дуруст мешавӣ.

Вақте модарам инро гуфт, рӯ ҷониби равзана намуду нуги рӯймолашро ба чашмонаш бурд ва аз ларзиши китфонаш маълум буд, ки мегиряд.

Бо вуҷуди доруву дармони пайиҳам ҳолатам вахимтар мешуду сабуктар на. Рӯзҳо аз ин ки бемористон серодам буд, гузаштанаш он қадр дар назарам наменамуд. Вале вақте шаб мешуд, ман будаму дарди таскиннашавандаам. Хобам намебурд. Аз як паҳлу ба паҳлуи дигар мегаштаму дар зеҳнам андешаҳои мағшуш давр мезаданд.

Дар утоқ ҳамроҳам се бемори дигар низ бистарӣ буд. Хуш ба ҳолашон мегуфтам, ки пас аз гузарондани сӯзандору хобашон мебурд. Вале ман бедору бемор. Ду чашм сӯйи равзанаи рӯ ба ҷодаи бемористон.

Аз шиддати дарди ҷонкоҳ гоҳе механдидаму гоҳе мегиристам. Бо вуҷуди талошҳо наметавонистам фикрамро ба чизе банд созам. Вақте чашм ба ҳам мебастам, кулли орзуҳои ширинам, ки яке аз онҳо нависанда шудан буд, пеши назарам падид меомаданд.

Дар дили шаб ногаҳон хоҳиши навиштан маро ғолиб омад. Аз ҳамшираи шафқат, ки дар долони бемористон навбатдори шабона буд, хоҳиш кардам, то дафтару худкор бароям биёрад. Ӯ низ оварду шуруъ кардам ба чидани калимае паси калима. Мавзӯи мушаххас надоштам, танҳо гаронии дарди хешро рӯи авроқи сафед мекоридам. Андешаҳоям тамом нашуда буд, ки ногаҳон хобам бурд.

Чун волидонам диданд ҳолатам ҷойи беҳ вазнинтар мешавад, барои пайдо кардани роҳҳои табобати беморӣ ташхисамро ба хориҷа фиристоданд. Ҷавобаш баъди ҳафтае омад. Аммо хабари хушҳолкунандае надошт.

Падарам хулосаи ҷавоби ташхисро ба модарам, ки болои сарам буд, бо чашмони пурнам гуфту бо панҷаи дастон сари худро дошт.

- Гурдаҳои писарамон Нишот маризии вазнин дорад. Роҳи ягона ҷарроҳӣ ва иваз кардани он аст...

Сукути тоқатфарсое утоқро фаро гирифт. Касе чизе намегуфт. На падарам, на модарам ва на ман. Кори ягона сар додани инони гиря буду халос ва афсӯс хурдан аз ормону орзуҳои бечораам.

Он шаб барои мани 27-солаи ғарқи орзуҳои ширин тулонитарин шаби рӯзгорам буд. Қалбам тавре метапид, ки гӯё охирин ларзишҳояш бошад. Пироҳани ноумедиро ба бар кардаву мунтазири ягон муъҷиза набудам. Дунё дар назарам тираву тор шуд.

Одатам ҳамин гуна шуда буд, ки ҳар гоҳе қалбам аз чизе мегирифт, ба хона занг мезадаму бо духтарчаи нозанинам гуфтугӯ мекардам. Дар ин лаҳзаҳо бисёр мехостам, то бо ҷигарбандам суҳбат кунам. Ба хона тамос гирифтам ва хоҳиш кардам, то гӯширо ба духтарам диҳанд.

- Алло, дадаҷон созед?

- Созам ҷонам. Худат хубӣ духтарҷон?

- Ҳо соз. Шумо сиҳат шудед? Кай ба хона меоед? Ман шуморо ёд кардам дадаҷон...

Вақте духтарчаам инро гуфт, дигар худро дошта натавонистаму рӯйи худро ба болини бистарам зер кардаму гиристам. Хеле сахт ва бо садои баланд.

Фардо ҳамсару духтарчаам ба хабаргириам омаданд. Духтарамро ба оғӯш гирифтаву аз ӯ чашм намекандам. Содаву ширин сухан мегуфт. Мӯйҳои ҷингилаи хурморангашро сила мекардаму меҳрубонӣ.

Вақти рафтанаш гулӯямро буғз пахш карду оби дидаамро дошта натавонистам. Вай низ гирист, намедонам барои чи. Шояд гиряи падарашро бори аввал медид, барои ҳамин. Андешае, ки дар зеҳнам чарх мезад ин буд, ки оё дубора сиҳат шудаву ба хона рафта метавониста бошам ё на?!

Падарам, барои он ки дубора сари по шавам, тамоми талошашро кард. Маблағи муайяне низ барои ба хориҷа рафтану ҷарроҳӣ кардан, ҷамъоварӣ намуд. Вале дар ин миён “аммо” вуҷуд дошт. “Аммо”-яш ин ки аз куҷо донори гурда метавон ёфт. Ба ҳама ҷо тамос гирифт. Пурсу суроғи зиёд кард, вале дар ниҳояти кор натиҷа ҳеҷ буд.

Рӯз то рӯз ҳолатам вазнинтар мешуд. Иштиҳо надоштам. Дигар чизе аз гулӯям намегузашт. Майли зиндагӣ оҳиста-оҳиста дар замирам камтар мешуд. Дар ин рӯзҳои ба қавли худам охирин нигоштаи нотамоми худро, ки дар ибтидои ба бемористон омадан навишта будам, ба иншояш шуруъ кардаму ба итмом расонидам.

Вақте ҳамсарам рӯзи дигар бароям хӯроки парҳезӣ овард, вақти рафтанаш хоҳиш кардам, то нигоштаамро ба рӯзномае барои нашр барад. Ӯ чун ҳамешагӣ нигоштаамро хонд ва қабл аз рафтан гуфт:

- Ҳикояи хуб. Вале саросар ноумедӣ. Ман шуморо мефаҳмам, дадаш. Умедатонро аз зиндагӣ ҳаргиз канда насозед. Касе намедонад, ки фардо чи мешавад. Ҳамеша боумед бошед. Ин шоми беохири сиёҳ субҳшуданист. Мебинед, ки сиҳат мешавед ва боз пайи корҳои эҷодиятон мегардед. Ва мақсадатон, ки нашри нахусткитоби нигоштаҳоятон аст, ҳатман ҷомаи амал мепӯшад ва он рӯз бо ҳам хушҳолӣ хоҳем кард.

Аз сабаби камхӯрокӣ қуввате надоштам, то аз ҷой баланд шавам. Лоғар шудам. Чеҳраамро дар оина шинохта намешуд. Ва ҳар замоне дард авҷ мегирифт, аз ҳуш мерафтам ва фикр мекардам – “бо ҳамин тамом”.

Миёнаҳои ҳафта буд. Ҳолатам бениҳоят вазнин шуд. Эҳсос кардам, ки дигар умеде барои зистан нест. Сарам чарх зад. Дард тамоми вуҷудамро забт карда буд. Ду-се табиб болои сарам ошуфта ба назар мерасиданд. Маълум буд, ки чи сӯзандоруе мегузаронанд, то ҳолатам беҳтар шавад.

Баъди муддате қувваеро дар худ эҳсос кардаму гӯширо даст гирифтам ва ба ҳамсарам занг задам. Гуфтам ҳолатам нохуб аст ва агар мабодое то фардо барои хабаргирӣ омаданаш нафасам нарасад, ҳамаи некиҳояшро бубахшад ва гулдухтари ягонаамро мисли ҷонаш дӯст дораду ба камол расонад.

- Зиндагии ман агар як кашфиёт дошт, ин вохӯрдан бо туву соҳиби гулдухтари нозанин шудан аст. Орзуҳои дигарам баъди инҳоянд. Ҳамаи шуморо дӯст медорам.., - баъди гуфтани ин суханҳо намедонам бо ман чи рӯх дод...

... Вақте чашм боз кардам, ҳайратзада шудам. Дигар дарде азиятам намедод. Аз равзанаи бемористон ба берун назар кардам. Тамоман ҷойи ноошност. Падарам, ки болои сарам буд, гуфт, ки дар яке аз беморхонаҳои хориҷ аз кишвар қарор дорем.

Шукр мегуфтам, ки дардам сабук шудааст. Дар ин ҳангом суханони ҳамсарам ёдам омад, ки гуфта буд – “Ҳамеша боумед бош”. Вақте ин гуфтаҳо ёдам омад, хостам ба ӯ дар тамос шавам.
Видеоӣ дар тамос шудам. Гӯширо модарам бардошт, ки бо духтарчаам баром дуруд мегуфтанд ва хурсандиашон интиҳо надошт. Банди суҳбат будам, ки бонуи бемореро бо кати чархдор ба ҳуҷраи мо ворид карданду дар бари катам ҷой доданд.

Лаҳзае пас ногаҳ садои беморе, ки чанд лаҳза пеш канорам гузошта буданд, баланд шуд, ки мегуфт: “Нишот! Ҳамеша боумед бош”.

Чеҳраи духтарам пушти экрани телефон медурахшид.

Беҳрӯз ҚАЮМӢ, "ҶТ"