Омӯзгор будан танҳо бо омӯзонидани чанд сатру ҳиҷои дар китоб буда маънидод намешавад. Чун мегӯянд, беҳтарин муаллим бо қалбаш омӯзиш медиҳад, на бо китоб. Роҳи дурусти зиндагиро бо рафтораш нишон медиҳад, на бо “зиндагинома”.

Ман яке аз хушбахттаринҳоям, чун пушти парта нишаста, гӯш ба касе медодам, ки аз чашмаш ояндаро мехондам, аз қалбаш меҳрро мегирифтам ва аз забонаш хушбахтиро дарк мекардам. Гӯш ба касе медодам, ки маро болотар аз ҳар омӯзгору омӯзанда буд. Гӯш ба касе медодам, ки худу бе худ поям сӯи мактабаш, гӯшам сӯи садояш, ҳушам сӯи дарси нотакрораш равона мешуд.  Гӯш ба касе медодам, ки ҳаёташ касбаш буд ва ҳосили он баҳонаи зистанаш. Гӯш ба касе медодам, ки худ чун шамъ месӯхту роҳи ояндаи моро ба он равшан месохт...

Вақте мехостам дар рафторам чизеро ислоҳ намояму худро намуна созам, онро дар рафтори муаллимаам ҷӯё мешудам. Вақте мехостам дар гуфторам ҳарферо ислоҳ кунам, гӯш ба ҳарфу ҳиҷои муаллимаам меандохтам. Вақте мехостам дар муносибатам чизеро иваз кунам, ба муносибати муаллимаам чашм медӯхтам. Муаллимаи ман нафаре буд, саропо намуна. 

Вақте муаллимаам дар синфхона дарс медоданду сухан мегуфтанд, хоҳишу майлам ба тамом равонаи он мешуд. Ҳатто намехостам, ки миҷа таҳ кунам. Бо он бузург буданд, ки ҳамаро мехостанд яксон ба дарси нотакрорашон ҳидоят созанд. Ҳатто мекӯшиданд, ки баробар ба як модар дар тарбияи мо саҳм гузоранд ва ҳамеша муваффақ ҳам мешуданд. Агарчи боре дар рафтору роҳи росташ каҷиеро мушоҳида накарда будам, вале хӯи фарқпазираш аз ҳама омӯзгорони ҷаҳон ба назарам ин буд, ки бо ман “ман” мешуду бо яки дигаре “ӯ”. Намехостанд, ки касе заррае дарки нодонӣ кунад. Балки бо сухану рафтори некашон ҳар толибилмро вомедоштанд, ки паи омӯзиш дар тараддуд бошад. Сухани бад, рафтори ноҷо, масъулияти паст бо ӯ ба тамом бегона буд. Балки ҳамеша моро тарзе дарс мегуфтанд, ки ба назар назираш несту ин намунаи аввалин дарсҳост. 

Хислату рафтори бемислаш, меҳру муҳаббати чун дарё беканораш ҳар лаҳза маро гӯшрас мекунад, ки аз ӯ ёд кунаму сари ҳар қадам  “ташаккур”-ашон гӯям. Имрӯз бо сари баланд ва бо боварии том гуфта метавонам, ки дӯст, ҳидоятгар, меҳр, муҳаббат, ишқ, илм, эътимод, оромиш ва ба ин монанд хислатҳои неку рафторҳои шоистаро дар як шахс пайдо кардаму дар ӯ мебинам. Ва ӯ касе нест ҷуз муаллимаи азизи ман Лангаршоева Савригул. 

Муҳайё САИДАМАДЗОДА, волонтёри “ҶТ”