Андарз

Ҳакиме аз маҳалле мегузашт. Мардеро дид, ки чоҳ меканад. Ба ӯ гуфт:

- Бо сидқу маҳорати зиёд чоҳ меканед. Пули зиёд медиҳанд?

- Се танга. Лекин, аз ин ба худам ҳамагӣ як танга мерасад. Яктояшро барои баргардондани қарз харҷ мекунаму дуюмашро қарз медиҳам.

- Пас чӣ зарурат аст, ки қарз биканию боз қарз диҳӣ? – пурсид ҳаким.

- Гап дар он аст, ки падарам маро тарбият карду пир шуд. Акнун ман вазифадорам, ки ӯро сарпарастӣ намояму қарзамро баргардонам. Ба писарам ҳам, ки ҳанӯз хурд аст ва ба тарбият ниёз дорад, як танга медиҳам. Бо умеди он, ки дар пирӣ қарзро баргардонад.

Таҳияи Ш. Эшонова, “ҶТ”