Ё чӣ тавр бояд мақсад гузошт, вақт ёфт ва амал кард?

Фрэнк Тиболт мегӯяд: “Барои саргарми коре шудан, мунтазири илҳом нашавед. Зеро илҳом дар натиҷаи амал ба миён меояд. Ва нодир аст, ки амалро илҳом ба миён орад.” Умед дорем, ки шумо низ барои хондани рӯзнома мунтазири илҳом намешавед.
 
Чанде пеш аз тариқи матбааи “Global Print” китоби “Баракати кор” аз чоп баромад, ки барои доираи васеи хонандагон пешбинӣ шудааст. Чунон ки дар муқаддимаи китоб омадааст, “Баракати кор” бо илҳом аз китоби машҳури соҳибкор, мураббии соҳаи тиҷорат ва марди қавиирода Брайан Трейси – “Eat That Frog” таҳия шудааст. Яъне мураттиб Шуҳратулло Неъматов пас аз мутолиаи китоби “Eat That Frog” бардоштҳояшро, ки метавон ҳамчун хубии беминнат қабул кард, дар шакли китоб манзури хонанда намудааст. 

Китоб 21 боб дошта, дар ҳар боб як мавзӯъро дучор омадан мумкин аст. Хонанда аз китоб доир ба мавзӯоти «Доим дар болои коғаз фикр кунед!», «Ба нақшагирии вақти атошуда», «Ҳар доим қоидаи 80/20-ро истифода баред!», «Дурандеш бошед!», «АБВГД»-и муваффақият», «Категорияҳои калидии натиҷагирӣ», «Самаранокии иҷборӣ», «Фазои корӣ», «Доим аз пайи такмил бошед!», «Мудрики малакаҳои хеш бошед», «Худро маҷбур кунед!», «Малакаҳои мавҷударо то ҳадди охир ба кор баред!», «Вақтро оқилона ва эҷодкорона сарф кунед!», «Аввал кори мушкилатонро иҷро кунед» ва ғайраҳо маълумоти кофӣ гирифта, имкони иваз кардани фикрҳои қаблияшро дорад.
 
Доим дар болои коғаз фикр кардан нишони қадр кардани вақти атокардаи Офаридгор буда, бешубҳа метавон аз қоидаи маъмулии 80/20 истифода карду дар навбати худ дурандеш буд. Дурандешӣ сабаб мешавад, ки мо “АБВГД”-и муваффақиятро омӯхта, аз рӯйи он амал кунем. Бо “АБВГД”-и муваффақият нафас гирифтану корҳоро анҷом додан нишони зудтару беҳтар расидан ба муваффақият буда, моро маҷбур месозад, ки аз категорияҳои калидии натиҷагирӣ ба таври васеъ истифода бурда, хулосаи амиқу дақиқи худро дар дилхоҳ амали анҷоммедодаамон дошта бошем. 

Самаранокии иҷборӣ хоҳ нохоҳ барои мо фазои мусоиди кориро тавлид карда метавонад ва ин омил боис мегардад, ки дар зиндагӣ доимо пайи такмили худ бошем. Аз пайи такмил додани худ бисёртар нафароне мешаванд, ки ҳаёти худро то андозае танзим карда, чӣ кор кардану чӣ хостанашонро медонанд. Қобилияти худро дарк кардан маънои бо худ будан, ба худ диққат додан ва аз болои худ кор карданро дорад. Маълум аст, ки на ҳамеша худро маҷбур кардан ба фоидаи кор аст, вале метавон гуфт, ки дар шароити кунунӣ бе маҷбур кардани худ ва аз баҳри баъзе хоҳишоти бемаънӣ нагузаштан барои ба чизе ноил шудан имконнопазир аст. Маҷбурият ҳамон вақт нишони иҷроиши кор буда метавонад, ки мо қобилиятҳои мавҷудаамонро то ҳадди охир истифода барем. Вақти атошудае, ки Худованд барои мо бисёр арзон додааст набояд беамал онро сарфи корҳои беҳуда кард. Вақтро оқилонаю сарфакорона истифода кардан дар хона, мактаб, донишгоҳ, коргоҳ ва умуман аксари маконҳои наздик ба инсон талқин карда мешавад, аммо ба мушоҳида мерасад, ки мо на ҳамеша вақти дар ихтиёрдоштаро оқилона истифода мебарем. Танзими дурусти вақт бояд тавре ба роҳ монда шавад, ки дар аввал соҳибвақт корҳои мушкилро иҷро кунад ва рафта-рафта ба корҳои осон ва фараҳовар бирасад.

Бояд гуфт, ба китобу дастурҳое, ки хонандаро барои бо ҳадаф ва нақшаи муайян умр ба сар бурдан водор намояд, ҳамеша эҳтиёҷ ҳаст. “Зеро дар дунёи пурталотум бе ҳадаф ва нақшаи муайяни корӣ ба сар бурдан, мисли дар тумани ғафс” навумедона сайр кардан аст.
Яъне мураттиби китоби “Баракати кор” маслиҳат медиҳад, то як бор ба худ омада, ҳадафнок ва бо нақша зистанро пеша кунем. Ин аз он шаҳодат медиҳад, ки барои умр ба сар бурдан муҳимиятҳое ба мисли ҳадафи муайян доштан ва аз рӯйи нақшаи пешакӣ тартибдодашуда амал кардан вуҷуд доранд. 

Ҳадафгузорӣ

Дар китоб таъкид шудааст, ки «ҳаёти пурбаракат аз ҳадафгузорӣ оғоз мешавад». Бо бовар кардан ба ин ҷумла шаҳодат дода мешавад, ки баракати ҳама гуна кору амали мо аз ҳадафи мушаххас доштан бармеояд. Ҳадафҳои муайян ва фоидаовар ба худ ва ба инсоният. Зеро «соҳибҳадаф даққиқ медонад, ки чӣ мехоҳад».

Агар танҳо дар шабакаи “Youtube” калимаи “ҳадаф”, “мақсад” ё “нақшаи муайян”-ро бо забони русӣ ё англисӣ нависем садҳо наворҳои хурду бузурге пайдо мешаванд, ки дар онҳо ҳар нафар ба тавру услуб, дарку фаҳмиш ва маърифату тафаккури худ кӯшиши ба бинандагонашон дуруст гузоштани мақсад ва чӣ тавр ба он расиданро тавсия медиҳанд. Муҳтавои умумии аксари он наворҳоро чунин баён кардан мумкин аст: «... Шумо низ ҳатман ҳадаф ва орзуҳоятонро дар болои коғаз қайд кунед». Ҳамон гуна ки “Баракати кор” тавсия додааст. Яъне муаллифон як ҳадаф доранд: кӯмак ба инсонҳо.

Дар мавриди нақша ва ҳадафгузорӣ як чизи муҳими дигар ин аст, ки мо бояд барои амалишавии ҳар ҳадафи гузоштаамон муҳлати муайян пешбинӣ кунем ва кӯшиши расидан ба онро дар ҳамон муҳлат дошта бошем. Ба ин мазмун дар “Баракати кор” омадааст: «Ҳадафе, ки замони ба он ноилгардӣ номуайян аст, муҳлати дақиқи аввал ва охир надорад. Аз ин рӯ Шуморо чизе водор намекунад, ки ҳар чӣ тезтар қадамҳои аввалинро гузошта, ба ҳадафи ниҳоӣ ноил гардед».

Банақшагирӣ

Амали бенақша сабаби асосии тамоми шикастхӯрданиҳо аст.
(Алекс Маккензи) 

Вақт барои як қисми одамон ҳама чиз аст: хона, мошин, вазифа, саломатӣ, оила, истироҳат, мақомҳои баланд, омӯзиш…, аммо барои қисми дигар танҳо ҳаракат кардани сонияҳо ҳасту халос. Аз вақт ҳар чизеро, ки хоҳиву интизор бошӣ, ҳамон чизро бароят медиҳад. Агар нек хоҳӣ, албатта, нек мегирӣ, агар бад хоҳӣ, албатта, бад мегирӣ. Тавре “Баракати кор” мегӯяд: «Роҳ ба сӯи ҳадаф тӯлонӣ буда метавонад, вале бо нақшаи муассир, масофаҳо кӯтоҳ гардида, завқбахш ҳам шуда метавонанд. Танҳо муҳим аст, ки қадамҳоро як ба як гузошта, масофаҳоро пайи ҳам тай намоед».

Гуфтан ба маврид аст, ки имрӯзҳо назар ба чанд соли пеш бо нафарони зиёде вохӯрдан мумкин аст, ки барои рӯзгузарониашон нақша доранд ва мехоҳанд ба мисли гуфтаи боло миёни нокомиҳо ва муваффақияташон фарқ гузоранд, аз якумӣ халос шуда ба дуввумӣ бирасанд. Албатта, нақша барои расидан ба аҳдофашон, вале мушкилӣ дар он аст, ки нақшаҳояшонро пайи ҳам ва бо тартиби муайян иҷро намекунанд. Ё ба таври дигар гӯем, аз пайи ҳам гузоштану амал кардан меҳаросанд, ки ин ҷумлаи “Баракати кор” тавлид мешавад:
“Нақшаи кории «миёна»-и иҷрошуда аз нақшаи «олӣ»-е, ки дар самти иҷроишаш кӯшише ҳам карда нашудааст, беҳтар аст”. Яъне дар асл ва самимӣ болои нақшаи кашидашуда кор накардан корро ё нимкора мемонад ва ё бенатиҷа.

Амалкунӣ

Мақсад ёфтан. Мақсад мондан. Мақсад доштан. Инҳо муҳимиятҳое мебошанд, ки як нафар бояд қабл аз ҳама чизи доштааш доро бошад. Пасон, инсонро мебояд болои нақша кор кунад. Нақша, яъне зинапояе барои баромадан ба қуллаи мақсад ё ба тарзи дигар, пул барои расидан ба тарафи дигари дарё, ки он мақсади аслии зиндагии моро нишон медиҳад. Ва баъди ин ҳама амалкунӣ аст. Амалкунӣ, яъне барои ба аҳдофи хеш тавассути вақти муқаррагардида амал кардан аст. Амали корҳое, ки анҷом доданашон барои мо зарур мебошад.

Ба ҷойи се нуқта

Таҳиягари китоби мазкур бо ҳар сатри навиштааш ҳадафгузорӣ, банақшагирӣ ва амалкуниро талқин кардааст. Ва моро мебояд ба ин омилҳо таваҷҷуҳи хоса диҳем:

- мақсади зиндагиатонро муайян кунед;

- барои ба он расидан нақша дошта бошед;

- доимо дар ҳаракат ва амалкунанда бошед.